Lepsza asysta niż 20 goli!

Rozmowa z Pawłem Machurą.

- Zdobył Pan 20 goli w minionym sezonie. Jest Pan „królem strzelców” drużyny Rekordu. Od czego najbardziej zależy zdobywanie goli w futsalu?

- Przede wszystkim zależy od kolegów, z którymi gram w czwórce. Gdyby nie ich podania, nie byłoby tylu goli. Wiele zależy też od szczęścia. Niektóre strzały nie były udane, a mimo to piłka znajdowała drogę do bramki rywali. Czasem bywało odwrotnie. Wydawało się, że musi paść gol, a tymczasem bramkarz jakimś cudem bronił!

- Który z kolegów zaliczył przy Pańskich golach najwięcej asyst?

- Wydaje mi się, że wszyscy podawali równomiernie. Jan „Honza” Janovsky, Radek Polašek, Łukasz Mentel czy Tomasz Dura, bo z nimi rotacyjnie grałem w „rekordowej” czwórce, podawali na tyle skutecznie, że dzięki nim mogłem zdobywać gole.

- Były jednak mecze, w których ani Pan, ani zespół nie zdołał strzelić żadnej bramki, np. z Gattą 0:6 u siebie...

- Skuteczność wtedy zawiodła. Sam mogłem strzelić ze trzy gole, ale nie trafiłem. To rzeczywiście nas bardzo bolało do czasu zdobycia Pucharu Polski! On był jak balsam na nasze serca. Dlatego nie ma co rozpamiętywać niewykorzystanych sytuacji, gdy zdobyliśmy największy sukces w dziejach naszego klubu! Pokazaliśmy, na czym polega sport. Podnieśliśmy się z upadku, bo trzeba czasem przegrać, żeby zdobyć coś cennego.

- Który gol był najpiękniejszy?

- Nie przykładam wagi do urody bramek. Najważniejsze jest, że sędzia uznał gola.

- Wiadomo, iż jest Pan zawodnikiem lewonożnym. Czy wszystkie gole zdobył Pan tylko lewą nogą?

- Myślę, że 90 procent! 20 goli dla Rekordu nie sprawiło mi jednak tyle radości, co jedna asysta w finale rozgrywek o Puchar Polski! W lidze zdobyliśmy przecież siódmą lokatę. Dlatego wyżej od wszystkich goli cenię podanie do Radka Polaška z rzutu wolnego w meczu finałowym o Puchar Polski z Pogonią ‘04 Szczecin, po którym zdobył on gola najważniejszego w historii klubu!

- Jak długo jeszcze będzie Pan zdobywał gole dla Rekordu?

- Czas pokaże, nie wszystko zależy ode mnie.

Rozmawiał: Jan Picheta